سلام به مادر دلشکسته

سلام به همه تنه های خسته و

وجود نازنین مادر خوبم  مادر من  مادر ترنم

طیبه  عزیزم مادر نازنیم   در این ایام

ماه  رمضان از خداوند متعال  خواستارم که ترنم

عزیزم حالش رو بهبودی باشد.

درود به مادری که با هم شکستگی قلبش هنوزم

علی رو مثه پسرش دوست دارد و منم افتخار میکنم  به داشتن

چنین مادر مهربان و رنجیده و عزیزی چون ترنم مهربانم.

میدونید خیلی وقته دستم رو دکمه های تایپ نمی رفت میدونید

آخه من هر نوشته ام رو وقتی شنیدم کسانی اون ور آب کپی برداری

میکنند دلم شکست که چرا عوض کمک و استفادهخوب نوشته هام رو

کسانی توی اسپانیا دارند تحریف  و به اسم خودشون کتاب مینویسند.

اما ایین پایان قصه نبود ونخواهد بود .

چون خواهر خوبم راضیه با هم وجودش از نوشته های من علی و مریم

دفاع کرده و طبقه شنیده های تلفنی از دختر خوب و نازنیم صحرا کتاب رو به

نام من و مریم چاپ دو باره کرده اند.

فقط این روبگم که خیلی خشحالم که حق  به  حق دار رسید متشکرم آبجی

راضیییییییییییییییییییییییییییییییییییییه و صحراااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااای عزیزم.

نخیر  خانم  محترم اینا دوست دخترام نبودن

اینا خاله و خواهرای من بودند و فقط مریم بود که

عشقم بود و اونم رفت پیش خداوند  تبارک و

من وموندم وتنهائی و دروغ و دروغ و دروغ

خدایا   خودت همه رو کمک کن من رو پارمیدا رو

صحرا خواهرم رو وراضیه آبجی رو و همه رو

دیگه حناتون برا علی رنگی نداره

دیگه علی به امید شما دلی نداره

دیگه روحش برا شما  نیست

و دیگه علی براتون دل تنگی نمیکنه

من علی برا کسی دلم تنگه که همیشه از ته دل می گفت علی جان

 آره   اونی که میگفت علی جان الان دیگه پیش شما نیست بلکه  علی رو داره

خوب   تنها کسی که عشق و دوست داشتنش خدائی و الهی بود مریم بود.

فقط  بگم  که   دنیای  خوبی برای من مریم بود

و الان هم  دارم با مریم زندگی خوبی میکنم.

مریم ترنم  ووووو...............  زهرا  خدا بیامرزه

ناهید  و ..................................................

واقعا  مریم یکی بود  و یک دونه  دیگه مثه اون کسی

پیدا نمیشه  راضیه  تو هم که درزوغ گفتی و رفتی

همه مثه  هم همه  و من مریم رو دارم کنارم .

و دوسش دارم  و خواهم داشت  و دروغ هم نگفتم

مثه شما ها و دوستون داشتم ولی شما من رو فریب دادید.

و بازی  بازی و منم  به  رضای خدایم  راضیییییییییییییی

دل نامه

از وصال تا فصال

راه مرا با خود مي برد، نه اين كه نخواهم اما راه اين بار بيشتر همراهي ام مي كند. باز هم روز موعود ديدار رسيده است . گام برمي دارم . بلند گام برمي دارم . بلند ... بلند ... بلند ... پرچم سبزتان از بلنداي گنبد ، راه را نشانم مي دهد .

ابتداي درب ورودي طبرسي ، صداي نقاره ها به گوشم مي رسد . اشك هاي حلقه زده در چشمانم دودو مي زنند، مي خواهم رهايش كنم بيرون . و كجا بهتر از آستانه ي شماست ؟ يا علي بن موسي الرضا ...

خم مي شوم ، احترام به جا مي آورم. چشمانم به خاك درگهت گره مي خورد . ناخودآگاه سجود كرده و آستانت را مي بوسم .

در دلم غوغايي برپاست . به ياد مي آورم بارها وبارها و بارهايي كه كودكان معصوم دبستانم را براي زيارت به بارگاهت آوردم وتو درآن روز خوش يمن، به نداي دروني من لبيك گفتي و من فهميدم ..... ؛ كاش زودتر از اين ها مي دانستم كه تنها نيستم!

خورشيد من ! اينك من آمده ام ... آمده ام تا خود را در جويبار صلوات زائرانت شست و شو بدهم . آمده ام تا غبار فرشتگان بر سرم ريخته شود و سبك شوم . آن قدر سبك كه پرواز در من رنگ بگيرد.

آه ! چه لحظه ي ملكوتي قدم در بهشت نهاده ام ، اين جا قطعه اي از بهشت است و زائرانت چون فرشتگان با چادرهايي سپيد و گلگون آماده ي ركوع وسجودند . بايد عجله كنم ، خود را به صفوف رسانده و با نداي قد قامت الصلواة مكبر ، با نيت نماز مغرب به درگاهت مي شتابم و....

آه انيس النفوس !حال مي دانم كه آغوشت چقدر بزرگ است . در صحن ها قدم مي زنم . به تو مي انديشم . به تو كه سفرنامه ات نه آغاز دارد و نه پايان . به تو كه در ادامه ي راه كربلا گام برداشتي، به تو كه با آمدنت به اين سرزمين ، نور و عشق و عشق و عشق را به ارمغان آوردي ، عشقي كه در دل نياكان من كاشتي و آن روز ...

به آن روز مي انديشم . به آن روز كه مامون ملعون ناميمون ، تشييع پيكر پاكت را ممنوع كرده و خلق را از آن فيض محروم نمود. به آن روز مي انديشم . به آن روز كه نياكان من، اهالي محله ي شرافت يافته ي ديوار به ديوار اين حريم حرم پاك (اهالي نوغان ) ، به يمن آن عشق جوانه زده در دلشان، به سويت شتافتند . آن روز زنان مهر خود از شوي خريدند، مردان مهر زجان بريدند ودر پي پيكرت سراسيمه دويدند. آن چنان كه در ازدحام تشييع ، خراسان وسيع ، فرشتگان را تنگ شد و حتي سنگ به ناله درآمد. و اينك اين منم ....

 و اينك اين منم . قطره اي از آن سيل خروشان عشق كه سربر درگاه كبريايي ات گذاشته و دست نياز به دامان عنايت خدايي ات دراز كرده ام . اي كهكشان غريب ، مي دانم اگر كسي بخواهد درب بزرگي را بكوبد ، بايد دردي بزرگ داشته باشد . اما آقاي من ... من دردي بزرگ ندارم... من مريض ندارم .... من ... من مي دانم تو آن امام رئوفي كه شتر از قربانگاه به تو پناه مي آورد و آهو به سوي تو راه مي يابد. من نه به مظلومي شترم و نه به بي گناهي آهو ، اما از بيكران كرمت آگاهم و باور دارم كه گفته اند :

به نا اميدي از اين در مرو ، اميد اينجاست

 زياده از عدد قفل ، كليد اينجاست

مي دانم آغوشت بزرگ است آقا..... مي دانم .... مي دانم كه از ضيافت نگاه مهربانت ، هيچ كس تهيدست باز نمي گردد....... من آمده ام و مي خواهم يك لحظه مرا نگاه كني تا خورشيد شوم . اي عشق من ! زمان در پرتوي رنگين گنبدت رنگ مي بازد و من اكنون در زمان گمشده ام . از ماذنه بانگ الله اكبر آسمان را تازه مي كند و همه ي صحن ها پر از هياهوي اشتياق زائراني مي شود كه در جست و جوي جايي براي ايستادنند. آه زمان ديدار به پايان رسيد ، چه زود گذشت فاصله ي وصال تا فصال ، انگار دقايقي پيش بود كه وارد حرم شده و نماز مغرب بجا آوردم و حال .....وقت آن است كه وضوي اشك بگيرم و دو ركعت نماز صبح بجا آورم .

 در دلم يك ستاره در حال حكاكي ست ؛ در قحط سالي محبت ، بارگاه رضاست كه دروازه ي مهرباني و رافت است .

عجیب است که پس از گذشت یک دقیقه به پزشکی اعتماد می کنیم
بعد از گذشت چند ساعت به کلاهبرداری !
بعد از چند روز به دوستی
بعد از چند ماه به همکاری
بعد از چند سال به همسایه ای
اما بعد از یک عمر به خدا اعتماد نمی کنیم . . .

تو فکر کردی من وابسته تو میشم

نه عزیزم وابسته چی تو بشم

اگر وابسته مریم بودم میدونی  مریم

واقعا دلم تنگه میدونید

اخه مادرم دو روزه تو آی سی یو هست

حالش  بده  حالش خیلی  بده واقعا که منم خواهرهائی مثه شما دارم

همش   شعار میدید و همتون  شعار میدید.

خیچ احوالی از مادرم نپرسیدید.

راستش دکترها میگن باید بره خارج   بره و اعزام شه.

راستش  شما هم که نیستید  همتون به فکر خودتونید همتون .

باشه بچه  دلم خیلی تنگه  مادر  نشان پدره اونم داره میره میره

سفر کنه  مریم رو برام بیاره و یا بره با مریم زندگی  کنه.